Catfish and Cotton feat. Wes Lee (B/US) Blues Missy Sippy Gent (22-03-2018) reporter & photo credits: Marcel info artiest: Wes Lee - Catfish and Cotton info club: Missy Sippy © Rootsville 2018

Wes Lee, afkomstig uit Mobile (Alabama) doch al inwoner van Mississippi (Petal) sinds 1995, gaat voor het eerste met Catfish & Cotton op Europese tour. Hij is een hedendaagse "Mississippiling" die eerst dixieland op koper blies en vervolgens resoluut voor de gitaar koos Een Delta topper op de resonator met als resultaat de stempel van gevestigde waarde in de blueswereld aan de zijde van o.a. Tab Benoit, Kenny Neal, Greg 'Fingers' Taylor, Ruthie Foster. De man is gekend als een specialist van de Deltablues en heeft ondertussen al een 10-tal cd’s op zijn palmares.

The Catfish' brothers, dat zijn Luc en Marc Borms, twee broers die de blues spelen van de Dender-delta.  Beiden  reisden ettelijke keren naar Mississippi om er de Delta Blues te documenteren. Als gepassioneerde muzikanten wensen zij deze rijke cultuur levendig te houden. Ze schreven er boeken over en dragen hun grote passie voor de Mississippi Deltablues uit aan iedereen die het horen wil. Beiden “leven” en ademen bluesmuziek en zijn gepassioneerd en bezeten om deze cultuur levendig te houden. Na hun laatste bedevaart naar de Delta, brachten ze trouwens nog een schitterende cd uit met de titel ‘Flat Tire Blues’, een cd dat in zijn totaliteit live in Mississippi werd opgenomen.

Gezien ik beide bro’s een warm blueshart toedraag, kon ik dan ook niet anders om mij naar Missy Sippy in Gent te begeven voor een avondje pure Deltamusic waar ik zo dol op ben. Ik was blijkbaar niet alleen met dat idee, want de fijnste juke joint van het land was meer dan goed gevuld. Het trio had er zin in, en Luc zette meteen de debatten in met een pittige versie van ‘Key To The Highway’ van Charlie Segar. De resonator van Wes vermengd met de pianogeluiden van Marc en de rauwe stem en de harp van Luc, geven het geheel soms een andere dimensie. De eerste set was goed opgebouwd met een perfecte mengeling tussen ballads en uptempo nummers.

Ook Wes mocht eigen nummers brengen zoals het mooie ‘Grey Sky Blues’, we kregen ook het verhaal van Wes’ auto, met de welluidende naam Betsy, dat resulteerde in ‘Flat Tire Blues’, titelsong van de nieuwe cd.  Het dansbare ‘Keep On Tuckin’ maakte iedereen blij, waarna het terug tijd werd voor een ballad, met een in New Orleans stijl gespeelde ‘Glory Of Love’. We bleven in NOLA want het werd Mardi Gras time baby met het formidabele ‘Tipitina’. De eerste set werd met een specialleke afgesloten, namelijk met een nummer die diezelfde middag nog aan Wes was aangeleerd om hem kennis te laten maken met de Vlaamse muziek ‘I’m So Lonely Without You’ ofte voor de goede verstaanders: ‘Ik ben zo eenzaam zonder jou’ van onze eigenste Will Tura.

Tijd voor een korte break en wees gerust, het was een korte break, en Wes ging er weer stevig tegen aan met Charlie Pattons ‘Poney Blues’ gevolgd door Mississippi Joe Callicotts ‘You Don’t Know My Mind’ en een schittereden versie van ‘Mean Mistreater’ van de grote Leroy Carr. Terwijl iedereen dacht dat het even rustig ging worden, startte Wes een aanstekelijke ‘Clarksdale Boogie’, moeilijk dus om de beentjes til te houden. Ondertussen dansten Marcs vingers over de ivoren toetsen van zijn piano en blies broer Luc zich de longen uit het lijf op zijn Mississippi saxofoon. Na een wondermooie versie van ‘Beefsteak Blues’ van James “Son” Thomas mochten we ons klaarmaken voor het laatste nummer van de avond, Eric Bibbs ‘Don’t Ever let Somebody Drag Your Spirit Down’, voorwaar, ze werden er met z’n allen stil van in de Missy Sippy.

Het trio kreeg hierop een meer dan verdiende staande ovatie, en trakteerde ons op twee extra’s om mee te nemen naar huis. We kregen eerst een song aan de hand van Wes, waar hij nog volop aan het schrijven is en dus met de nodige improvisatie ter plaatse: “ The Mississippi Slider” . Gezien zijn geweldige slide en fingerpicking techniek, duidelijk een nummer dat hem op het lijf is geschreven, en er werd definitief afgesloten met het swingende ‘Go Tell’.

Iedereen meer dan tevreden naar huis, en weer een geslaagd optreden daar in Gent. Na wat ik vorige week en gisteren heb gezien, kan ik niets anders dan vaststellen dat er duidelijk een publiek is voor accoustische blues. Eerlijk gezegd, dit zijn de roots van de muziek en men moet ze niet steeds in de VS gaan halen, zie maar de  Borms Brothers of Tiny Legs Tim, mensen met een groot blueshart op de juiste plaats en ambassadeurs van de Deltablues. Als ik even een lans mag breken voor dit bluesgenre, dan graag met een oproep aan organisatoren om toch wat meer aandacht besteden aan de roots van de bluesmuziek, God zal het U lonen….

Marcel